Daan Manneke, componist: Iedere nieuwe bundel die ze laat verschijnen en iedere nieuwe tentoonstelling roept bij mij steeds een prikkelende, onrustige nieuwsgierigheid op: niet eerder zo gehoord, zo beleefd, zo getekend of onder woorden gebracht. In een beeldende, beschouwende, wakkere taal voltrekt zich de geschiedenis van dit gezin. De verschillende trefwoorden die me steeds afwisselend en bij herhaling voor de geest kwamen, zijn onder meer: een mozaïek, een veelstemmig madrigaal, een filmscript, bildungsroman, prozagedichten, parallelle werelden.

Ruth Terwiel, Brabant Cultureel: Het scheve meisje kan als roman met frictie en problemen gelezen worden, maar ook als beschrijving van de universele heldendaad die wij ‘opgroeien’ noemen. Er is heel veel herkenbaars in de mooie woorden die Yvon Né voor ons teruggevonden heeft en die te maken hebben met het wonen in een huis. In een kamer. Met ramen. Een vader te hebben met een baan. Kranten ophalen. Op zwemles moeten. Kou. Doe mij dit boek maar in een rijtje met J.D. Salinger en Françoise Sagan. Sla het vooral niet over!

Hein van Kemenade, Libris-boekhandelaar: In een minutieuze, zorgvuldige stijl beschrijft Yvon Né het ontluikende bewustzijn van het meisje en ze weet de lezer met prachtige taal en scherpe beelden in de wereld van het kind te trekken. De roman is zo indringend en hij werkte zo op mijn gevoel, dat ik er de volgende nacht over droomde. En dat overkomt me nooit.

Camiel Hamans, Brabant Cultureel:

Verontrustend is Het scheve meisje, omdat het toont hoe anders mensen die elkaar na staan de werkelijkheid kunnen zien en hoe onmogelijk contact en begrip daardoor worden. Van relaties weten we dit. De literatuur en de werkelijkheid zitten er vol mee. In de verhouding ouder-kind is dit gezichtspunt nieuw en beangstigend.

Bert Bevers, VVL-boekhouding: Heb me even een meisje gevoeld. Zó wist Yvon Né me mee te slepen in haar herinneringen aan haar jongste jaren. Heerlijk hoe gedetailleerd ze de plaatsen beschrijft waar ze als kind woonde, en de mensen die die bevolkten. En het hele boek door ruik ik de vijftiger en zestiger jaren. Het scheve meisje is een wonderschoon boek!

Inge van Deutekom, Hebban: Deze sensitieve roman bevat mooie beelden en originele gedachten. Het conflict wordt geloofwaardig en voelbaar beschreven.

Edine Wijnands, BN/DeStem: En met haar eigen ervaringen vertelt ze over wat eigenlijk alle kinderen meemaken. Ze zijn een individu, zoekend naar hun plek in de wereld, maar worden als mens door de buitenwereld nog niet als vol gezien. Né geeft hen een stem.

Maarten Koreman, Galerie Ecker: Y. Né tekent en schildert fijnzinnige composities van schijnbaar op zichzelf staande figuren die contrastrijk over het doek verspreid diepe intenties weergeven. Zoals ook in haar poëzie zijn het verschillende abstracties die fascinerende associaties oproepen

Frits de Coninck, BN/De Stem: Het beeld is opgebouwd uit talloze kleine lijnen die een figuratie vormen waarin net een horizon zichtbaar is, waarin de suggestie ligt van het oude land en de helderheid van de erboven hangende lucht. Binnen die wereld gebeurt van alles. Ontelbare beeldelementen nemen bezit van het landschap dat altijd voldoende mate van abstractie behoudt om het werk niet aan een exclusieve betekenis te verbinden. Net als de lijnen gaan de betekenissen alle kanten uit. Althans, zo lijkt het. Want net als een tuin die zich door het jaar heen in verschillende gedaantes voordoet maar toch herkenbaar blijft als systeem, zo is haar beeldend werk geordend. In de chaos is orde, in de vrijheid toont zich de sturende hand. Hoeveel er ook in een schilderij gebeurt, niks loopt het schilderij uit. Alles wordt bij elkaar gehouden door een onzichtbare bedoeling en door een opgelegde structuur. Er is een eenheid van sfeer, mentaliteit, vorm. Alles stroomt, zonder begin, zonder eind. Haar werk is een combinatie van herhaling en verandering, van toeval en toeleg. Haar werk moet je 'lezen' als een ononderbroken beeldverhaal, inderdaad, net alsof het poëzie is.

Anja van den Akker, Brabant Cultureel (uit interview): De dans vormt vaak een leidraad in haar bundels. „Ik beschouw de dans als een rituele beweging in ruimte en tijd. Je maakt met je lijf vertakkingen, zoals bij een boom of een hertengewei. Vandaar ook dat een van mijn boekjes Dans is een eland heet. De vertakking als metafoor van de diverse mogelijkheden zodra je op een kruispunt staat.

Tjeu Teeuwen, Galerie De Verbeelding: Het zijn dan ook geen werkelijk bestaande landschappen, die gezien en beleefd zijn en in het atelier vorm krijgen, maar mentale landschappen: beelden van de geest, waarin alles aanwezig is en vorm wil krijgen. Schilderen en tekenen is voor Yvon Né een manier om zich tot de wereld te verhouden door ordeningen en structuren aan te brengen en te bepalen wat welke vorm krijgt. Het zijn reizen door de geest die geen vooropgezette wetmatigheid of concept kennen, maar zintuiglijk en intuitief zijn, gestuurd door het toeval. Haar belangrijkste instrument is hierbij de lijn. Het is geen virtuose lijn, maar een stugge en weerbarstige, haast tegen zijn zin getrokken en van richting veranderde lijn; soms bijna een kras. De wereld van Yvon Né lijkt op de grens te staan van het zintuiglijke, zoals dieren die kennen, en het geestelijke waarin ideeën en betekenissen samenhang vertonen. Dit verlangen naar een prelinguïstische - en dus prelogische - wereld die nog zonder betekenissen is, ligt besloten in haar uitspraak: "Ik heb geen last van taal als ik teken". In haar schilderijen, gedichten en tekeningen die ze reizen noemt of een doortocht, zoekt ze naar een mythische samenhang, die vóór die van de gedachte ligt, door een intuïtief en emotioneel, zintuiglijk ervaren.

Joep Baartmans, gedeputeerde cultuur Provincie Noord-Brabant: Elk schilderij, elke tekening, wordt opgebouwd uit kleine vormen en lijnen die duizenden andere elementen oproepen die op hun beurt om 'n vervolg vragen. En zo voort. Hoezeer ook die talloze elementen ertoe uitnodigen van heel dichtbij bekeken te worden, het geheel is zo hecht van sfeer dat je je ogen er niet vanaf kunt houden. Je kunt naar Yvons werk niet kijken tot je 't gezien hebt, je blijft eenvoudig kijken, zoveel suggestie van leven en bewegen is er, van groei en vergaan. Ook de kleuren zijn hecht van sfeer, ze accentueren en harmoniseren de compositie. Ik heb 't gevoel aan 't lezen te zijn terwijl ik kijk.

Thea Derks, Keynotes, musical life in the Netherlands: Thus in Part One we experience a strange, incomprehensible world which composes itself as a fait accompli upon the still untrammeled child. In the music we hear open octaves which are slowly filled in with fifths and fourths. In the beginning the performers sing only vowel sounds (rich in harmonics) and only gradually shift to text. From pure being to the shaping of being... The drawings in this part mostly recall Tonke Dragt's illustrations for her book De brief voor de koning. In Part Two the adolescent becomes aware of sexual urges, to which he/she can give free rein, frightening as this might be. Our balancing between adult and childish behaviour is beautifully conveyed. The drawings show little turbulent, spermatozoic figures, with occasionally a head bowed in shame. Liggen in een gras/Topos is a successful integration of different art forms. Poems, drawings and music complement each other in such a way that space is left for the listener/reader/looker to make his or her own interpretation.

Marc van den Hoof, Radio BRT 3, de Kunstberg:
Het lijkt wel alsof ze de beweging, die in sommige schilderijen van Van Gogh zit, heeft willen tot haar essentie herleiden, die fameuze cypressen van Saint-Remy of een korenveld of zo. Dat waaiende. Aan tekeningen van Henri Michaux moet ik ook denken. Dat wat de tekeningen betreft. En die gedichten zijn, denk ik, al even raadselachtig. Maar we hebben het al vaak gezegd, het raadsel is een poëtisch, een literair genre. Het zijn korte verzen, het zijn korte zinnen. Het zijn geen ingewikkelde dingen. En toch staan we ver van het parlando van de duidelijkheid.